Beeldhouwster Barbara de Clercq legt zich vooral toe op de verbeelding van het dier. 'Het is de emotie, die ik bij dieren voel, die ik vorm wil geven door middel van beelden.' zegt ze zelf.
Barbara de Clercq groeide op tussen gips, klei en brons op het atelier van haar vader, de Amsterdamse beeldhouwer Geurt Brinkgreve. Als kind al zat ze in Artis de dieren te tekenen. Als kunstenaar zoekt ze 'de essentie van het dier'. Zij is geïntrigeerd door hoe het dier staat, kijkt, zich beweegt; zowel het dier op zich als het dier als onderdeel van een groep. Door de herhaling van nekken, poten en lijven ontstaat een bepaalde dynamiek. Een sequentie van bewegingen, die leidt tot een abstracte ritmiek en stilering. Meestal haalt zij haar inspiratie uit dat ene moment dat je haast bij toeval ziet: een jagende ral, een jonge vogel, een poel met nijlpaarden of een groep struisvogels. Hoe verschillend de dieren ook zijn, haar werk heeft een aantal karakteristieken en een heel herkenbaar handschrift. Haar dieren zijn raak getroffen in vorm en houding, alsof ze verrast zijn in hun gang en bezigheden. Ze geven een gevoel van herkenning en genegenheid. Barbara's beelden zijn levendig en humorvol.
Literatuur: Sarah de Clercq, Christien Brinkgreve e.a.: 'Barbara de Clercq, beelden en penningen', Amsterdam 2013.