Nieuwsberichten

Jonna is de dochter van mijn lijstenmaker en ik zag haar wel eens op de zaak. Vorig jaar kwam ik er voor een grote stapel passepartouts, want een museum wilde graag mijn tekeningen voor de collectie. Jonna was er ook. En toen kwam er een mooie opdracht: een portret van haar in ruil voor passepartouts. De afmeting werd ruwweg aangegeven, verder kon ik helemaal mijn gang gaan.

Jonna is een schoonheid, zeker, maar het was vooral haar uitdrukking die me diep trof.

Hoe keek ze dan? Dromerig? Het begin van een glimlach? Een zweem van melancholie? Die blik was de essentie van dit portret. Talloze beslissinkjes moesten worden genomen, als kleine steentjes in de opbouw van een kathedraal. Voor zo’n subtiele uitdrukking moet je alles doen.

Zo kwam er ook extra ruimte boven het hoofd, voor het dromerige. Het natuurlijke was mijn streven, eenvoud, verstilling. Daarom sobere kleuren, maar in de decoratie van de achtergrond kon ik me telkens weer uitleven.