‘De gebouwde omgeving als getuige en symbool van de tijd en het leven, heeft mijn niet aflatende interesse. Het is deze fascinatie die ik wil concretiseren in schilderijen en tekeningen. Mijn werk toont voornamelijk huizen of gebouwen, van binnen of van buiten. Zij zijn op zichzelf staande wezens vol leven. Er is geen beweging, er zijn hooguit sporen of verwijzingen naar eventuele mensen. Aanwezigheid van anderen vergroot de kans op het vervullen van het aangeboren verlangen om verbinding te maken. Zodra er geen eigenlijk contact wordt gelegd, onderstreept dat de alleenheid van het individu in zijn of haar eigen bestaan, en voelt dit als een teleurstelling. Tegelijkertijd gaat er van elke eventuele confrontatie een dreiging uit, menselijke interactie is inherent aan competitie, afgunst en jaloezie, aantrekking maar ook afwijzing. Het uitblijven van communicatie kan dan ervaren worden als opluchting.’
‘Gebouwen geven ons het "levende" bewijs voor een coping mechanisme: het "my home is my castle" beschermt ons tegen het oneindige buiten, de onbekende toekomst en het drukkende verleden. Het huis is de laatste schil waarover we enigszins controle hebben, door te stylen en (her) in te richten of te (ver-)bouwen. Bescherming is intrinsiek verbonden aan de bedreiging: het sussende huis is, paradoxaal, een constante herinnering aan de dreiging van de tikkende tijd en de eenzaamheid die het bestaan onherroepelijk inhoudt. Daarom zijn gebouwen dubbelzinnig en interessant: zij maken het 'probleem' (de angst) aanschouwelijk en manifesteren tevens de 'oplossing' ervan (het tevergeefse bestrijden van de angst). ‘
Kunstwerken